نوشتانوشت

شکسته بال و پری دارم               دل شکسته تری دارم

برای رفتن از این وادی                  دلیل معتبری دارم

رسیده قاصدکی از دوست            ...

قرارگاه تجلی کو؟                        خبر ز بی خبری دارم

طلوع سبز ترنم را                        ز گریه ی سحری دارم

چند سالی که گذشت با خودم گفتم پس حصه و بهره ی سحرهای ما کو؟ یعنی به این نتیجه رسیدم که رمضان های بی شعر و غزل یعنی بی بهرگی!! و حالا هر سال منتظرم تا دستی از غیب برون آید و سیبی نصیبمان شود یا گندمی در جوالمان کنند و در پرده بگویندمان که: وقت است تا بیرون شوی از این بهشتستان دگر!! امسال هنوز به روز دوم نرسیده فرشته ای که غزل می نویسد و شادی آمد و گفت بال پیراهنت را بگیر و مشتی کلمه نثارمان کرد و رفت که رفت!!! نمی دانم چگونه اش تعبیر کنم: یعنی باقی رمضان را بی چشمداشتی به سیب و گندم بگذرانم یا به این امید باشم که این رمضان، رمضان وفور نعمت است و دوست با ما بر سر مهر است و تصمیم گرفته روی خوبش را به ما نشان بدهد و...

من از دست رفتم تو اما مرو                                    به دنبال این ماجراها مرو

مشو ابر و باران و رود و شدن                                  به شدّت به دنبال دریا مرو

گرفتم که پر می دهندت مپر                                   به این آسمان های هرجا مرو

همینجا که هستی بمان و بخوان                             به پرواز و پروا و فردا مرو

ببین راه را، چاه را، گاه را                                        گلم! یوسفم! بی محابا مرو

...

...

...

تو نشنیدی و رفتی و گفت او:                                دریغا! دریغا! دریغا که رفت...