کمی غلیظتر اما هنوز جا دارد! فوق اشباع کجایی که نمی آیی؟!!!

انباشت ننوشته هاست اما قرارم نوشتن نیست! اگر آدمی را حلّال فرض کنیم و ماجراها را -اعم از بیرونی و درونی- حل شونده، آن وقت این طبایعند که لحظه ی سرشاری را معلوم می کنند و دقیقه ی جاری شدن را: عده ای با اندک افزوده ای دست به کارها می شوند و پالایه هاشان به کار می افتد و به سرعت نور افزوده ها را نثار می کنند و باز همان حلّالند بی هیچ چیز دیگر، برخی هم تا غلظت از حدی نگذرد دوام می آورند و بعضی هم تا به درجه ی اشباع نرسند دست روی دست می گذارند و حضراتی هم هستند که فوق اشباع وامی داردشان تا بقول خراسانیها لای بتکانند و رسوب و نشر و ... آن گونه ترانی هم هستند که فراتر از فوق اشباع هم خودش را می کشد تا شاید چیزکی بترابد و نشت کند و ... نمی دونم به اینا چی بگم! 

ای از لبالب ها لبالبتر! 

ای پرتر از پر! ای دوام آور!!

ای راه بیرون شو ندارِ لج!

ای تا ابدها در مدارِ لج!

این عشوه ها آخر چه خواهد کرد!!؟